V NIEDZIELA WIELKANOCNA
J 13, 31-33a. 34-35
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.
Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».
„Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.”
Żegnając się z uczniami podczas wieczerzy, Jezus przekazuje im w pewnym podsumowaniu szczególnie ważne tematy Swego nauczania. W dzisiaj czytanym fragmencie z Ewangelii według św. Jana słyszymy, że mówi On o miłości i wzywa uczniów do zachowania Jego przykazania, przykazania miłości. Ma to być jednocześnie świadectwo bycia Jego uczniami, świadectwo dawane o Jezusowej Dobrej Nowinie wobec świata. Możemy powiedzieć, że apostołowie i inni uczniowie Chrystusa należący do tych, którzy za Nim podążali drogami Ewangelii dawali takie świadectwo wzajemnej miłości, świadectwo miłości bliźniego – za przykładem Chrystusa (słyszymy te słowa w czytanym dziś tekście w liturgii słowa Mszy św.: „jak Ja was umiłowałem”). Zadanie to Pan stawia także przed nami. Pragnie On, byśmy w czasach nam współczesnych, w XXI wieku, także pomagali innym poznawać naukę Ewangelii, naukę naszego Zbawiciela – poprzez własne świadectwo. Jest to z pewnością odpowiedzialne zadanie. Spróbujmy zastanowić się: w jaki sposób je realizujemy? Jak wyglądają nasze codzienne relacje z innymi ludźmi: czy poprzez nie widać, że jesteśmy uczniami Jezusa? Co należałoby uczynić, aby tak rzeczywiście było? Podejmijmy refleksję nad tymi pytaniami.
ks. Jan Krupka
