UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
Łk 15,3-7
Jezus opowiedział faryzeuszom i uczonym w Piśmie następującą przypowieść:
„Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zagubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła».
Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”.
„Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zagubioną, aż ją znajdzie?”
W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, zaraz po zakończeniu oktawy Bożego Ciała, czytamy w liturgii Ewangelię mówiącą nam o Bogu zatroskanym o ludzi, zatroskanym o nas – niczym pasterz o owce. On jest Dobrym Pasterzem, który darzy tak wielką miłością każdą z owiec, że gotów jest poszukiwać tej jednej zagubionej. A gdy zostaje ona odnaleziona: staje się to źródłem wielkiej radości. Tak Bóg pragnie naszego dobra, naszego prawdziwego dobra. Zarówno uroczystość Bożego Ciała, jak i dzisiejsza uroczystość Serca Bożego, mówią nam o wielkiej miłości Boga dla człowieka. Bo i to, że Syn Boży, Jezus Chrystus, pozostał z nami w Eucharystii, że przychodzi do nas w każdej Mszy św., że przemienia chleb i wino w Swoje Ciało i Krew – to też wyraźne ukazanie nam tej miłości dla nas. Jezus darzy nas miłością. Mówią nam o tym uroczystości przez nas przeżywane w liturgii Kościoła. Jezus darzy nas Swoją miłością. A jaka jest nasza odpowiedź na tę miłość? Jak odpowiadamy na wielką miłość, którą On nam okazuje? Czy nie jest tak (jak śpiewamy w jednej z pieśni), że nasze serca są „zimne jak lód”? Zobaczmy, jak Jezus nas miłuje i odpowiadajmy swoją miłością.
ks. Jan Krupka
