ŚRODA DWUDZIESTEGO SZÓSTEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO
Łk 9, 57-62
Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”.
Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć”.
Do innego rzekł: „Pójdź za Mną”. Ten zaś odpowiedział: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”.
Odparł mu: „Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże”.
Jeszcze inny rzekł: „Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu”.
Jezus mu odpowiedział: „Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego”.
„Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz»”.
Dzisiejszy tekst Ewangelii ukazuje nam szereg scen związanych z powołaniem uczniów przez Jezusa. Można powiedzieć, że są one różne. Jeden rozmówca Jezusa sam zgłasza się do Niego z gotowością pójścia za Mistrzem, zapewne jako konsekwencja głosu usłyszanego w sercu. Do innego – jak słyszymy – Jezus zwraca się wprost ze słowem: „Pójdź za Mną”. Jedna z odpowiedzi jest bardzo otwarta i całkowita – inne wyrażają pewne wahania… Można powiedzieć, że w tych słowach odnajdujemy różnorodność daru powołania, które Bóg stawia przed ludźmi w każdym pokoleniu, również współcześnie. W różny sposób to Boże zaproszenie do pójścia za Nim drogą życia konsekrowanego dociera: na modlitwie, w czasie rekolekcji, w czasie spotkań z innymi osobami. W różny sposób to powołanie może się realizować: w kapłaństwie, w zakonie czy zgromadzeniu zakonnym, w jakiejś formie indywidualnej konsekracji, w pracy misyjnej… W różny sposób także rodzi się odpowiedź osób powoływanych: niektórzy odpowiadają natychmiast i z radością, inni walczą z różnymi trudnościami czy też przeżywają wątpliwości… Towarzyszmy naszą modlitwą tym osobom, do których Pan zwraca się także dzisiaj ze Swoim zaproszeniem: „Pójdź za Mną”, by dobrze potrafili to Boże zaproszenie odczytać i z radosnym sercem dać swą odpowiedź na nie.
Ks. Jan Krupka
