PIĄTA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
J 8, 1-11
Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Wszystek lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał.
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: „Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?”. Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus, nachyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień”. I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku.
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: „Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?”. A ona odrzekła: „Nikt, Panie!”. Rzekł do niej Jezus: „I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz”.
„Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień”
Bardzo dobrze znamy scenę biblijną, której opis czytamy w tę niedzielę, na dwa tygodnie przed Wielkanocą. Pewne kobieta zostaje przyprowadzona do Jezusa i postawiona przed Nim, przedstawiona mu jako przyłapana na cudzołóstwie. Jej oskarżyciele stawiają Jezusa wobec alternatywy, która wydaje się uderzać w Jezusa bez względu na to, jaka będzie Jego odpowiedź. Może On powiedzieć, że należy z nią postąpić z całą surowością, według poleceń zwartych w Bożym prawie – i ukarać ją śmiercią przez kamienowanie. Jednak wtedy (jak zapewne rozumują) zaprzeczy On Swej nauce o miłosierdziu. Jeśli zaś powie, że należy ją traktować z miłosierdziem – zaprzeczy ważności Bożego prawa. Odpowiedź Jezusa nie dotyka wprost czynu owej kobiety, ale odnosi się do samych oskarżycieli. Mówi im, że pierwszym, kto może rzucić w nią kamieniem to ten, kto sam jest bez grzechu. Ta odpowiedź powoduje, że ci, którzy ją oskarżali, a którzy należeli do uczonych w Piśmie i faryzeuszy, a więc do tych, którzy chcieli uchodzić za wiernie wypełniających Boże prawo – odchodzą, zostawiając kobietę samą z Jezusem. Odchodzą, bo dostrzegają, że nie są bez grzechu… Słysząc dziś o tym epizodzie z Ewangelii jesteśmy wezwani do tego, by przede wszystkim patrzeć w swoje własne serca, czynić własny rachunek sumienia, pracować nad własnym nawróceniem – a nie wskazywać palcem oskarżycielskim na innych, szukać winy innych ludzi… Obyśmy też potrafili usłyszeć Jezusowe słowa, skierowane także do każdego z nas: „Idź, a od tej chwili już nie grzesz”.
ks. Jan Krupka
