Świadectwo szczególnej kapłańskiej gorliwości o dusze bliźnich
Postać ks. Bronisława Bozowskiego, żyjącego w latach 1908 do 1987, dla wielu pozostanie świadectwem szczególnej kapłańskiej gorliwości o dusze bliźnich. Nazywano go „przyjacielem grzeszników” i „duszpasterzem chuliganów”, ponieważ znajdował dla nich czas, a oni czuli jego otwartość i ojcowską troskę. Podkreślał, że w pracy z trudną młodzieżą potrzebna jest nieustanna czujność i dyspozycyjność. Kiedyś powiedział, że do końca życia będzie miał wyrzuty sumienia, bo dwukrotnie – raz będąc chory, a drugi raz będąc w złym humorze – nie przyjął dobijającego się hipisa. Krzyknął tylko: „Przyjdź, Jurku, jutro”, ale „on nie przyszedł, nie dlatego, że się obraził, lecz dlatego, że już jutra nie dożył”.
Właśnie ks. Bronisław Bozowski w jednym z artykułów w Przewodniku Katolickim (5 III 1961) opisał wydarzenie, które na zawsze pozostało w jego pamięci. Kiedy przebywał na rekonwalescencji w pewnej podgórskiej miejscowości, na drodze obok kościoła zdarzył się tragiczny wypadek z udziałem dwudziestoletniego mężczyzny. W kościele akurat kończyła się Msza święta ku czci Matki Bożej Gromnicznej, a Rysiek wracał rowerem z libacji. Pijany zderzył się z ciężarówką. Kiedy ludzie wybiegli z kościoła, a wśród nich ojciec Ryśka, on konał. Przybiegł i proboszcz, udzielił ostatniej posługi. Potem opowiedział o szczególe, który wywarł na nim ogromne wrażenie. Obok zmiażdżonego ciała Ryśka leżała niedopita przez niego butelka z wódką, jakimś trafem ocalała w tej katastrofie. Gdy wszyscy byli skupieni na konającym, ukradkiem po butelkę sięgnęła ręka pijaka, jednego z jego kolegów. Dla niego było to „coś cenniejszego niż ludzkie życie i godność człowieka”. W czasie pogrzebu proboszcz zwrócił się do kolegów Ryśka, jak zaznaczył, powodowany bólem i niepokojem o ich dusze. Przypomniał ostatnią z nim rozmowę w czasie rodzinnej uroczystości sprzed miesiąca, w której prosił go o opamiętanie, o zmianę życia. Wtedy Rysiek mu odpowiedział: „Księże, a kiedy się mam wyszumieć, jak nie teraz? Jak się ożenię, to życie odmienię…”.
Kochani, jakże często słyszymy o podobnych tragicznych wydarzeniach, w których biorą udział nietrzeźwi młodzi, którzy mieli przed sobą całe życie, a niestety zginęli. Takie wydarzenia rodzą pytania o współwinnych, o to, czy można było uniknąć nieszczęścia. Zastanawiał się nad tym także ks. Bozowski i stwierdził, że współwinnymi śmierci Ryśka i jemu podobnych są nawet ci, którzy nigdy nie widzieli ich na oczy. Wystarczy, że w swoich domach tolerowali, a nawet podtrzymywali źle pojęte tradycje polskiej gościnności, „podlewając je czy zalewając wódką”. „Bo w każdym kieliszku wódki są zawsze czyjeś obecne lub przyszłe łzy”. Dlatego musimy dołożyć wszelkich „starań w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym, aby żaden z tych młodych nie zginął”.
O to będziemy, kochani, z jeszcze większym zaangażowaniem zabiegać. O to będziemy wytrwale prosić modląc się indywidualnie i we wspólnocie. Nie możemy też zapomnieć o duchowych ofiarach, składanych Bogu w intencji nawrócenia wszystkich pogrążonych w nałogach.
Wspaniałą okazją, aby te trudne sprawy wspólnie przedstawić Bogu, będzie coroczna Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości na Jasną Górę. Do Jasnogórskiego Sanktuarium zapraszam w sobotę 17 czerwca, aby modlić się w intencji trzeźwości polskich rodzin i odnowy moralnej całego naszego narodu. Na modlitwie trwać będziemy także w niedzielę 18 czerwca. Zjednoczmy się wszyscy w gorącej modlitwie przed tronem naszej Matki i Królowej.
Wczoraj, kiedy oddawaliśmy cześć Najświętszemu Ciału i Krwi Chrystusa, pamiętaliśmy w modlitwie o wszystkich zniewolonych nałogami. Prosiliśmy dla nich o łaskę przemiany życia. Niech ich największą radością będzie Jezus, Dawca prawdziwej wolności. Niech Jego Najświętsze Ciało będzie także dla nas codziennym umocnieniem na trudnych drogach życia, bo przecież, jak śpiewamy w prefacji, w tym wielkim Sakramencie Bóg nas posila i umacnia, „aby ludzi mieszkających na jednej ziemi oświecała jedna wiara i łączyła jedna miłość”.
ks. bp Tadeusz Bronakowski
