Droga mądrości Krzyża
„Na drogach ludzkich sumień, nieraz tak trudnych i tak bardzo powikłanych, Bóg postawił wielki drogowskaz, który życiu ludzkiemu nadaje kierunek i ostateczny sens. Jest nim Krzyż Pana naszego Jezusa Chrystusa” – te pamiętne słowa usłyszeliśmy z ust św. Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Ojczyzny w 1995 roku. Wypowiedział je pod krzyżem postawionym na wzgórzu w Skoczowie. Pytał nas wtedy, czy można nie pamiętać, że historia naszej polskiej ziemi ściśle złączona jest z historią zbawienia. Pytał, czy można nie pamiętać, że „w okresach najcięższych dziejowych prób [nasz] naród szukał i znajdował siłę do przetrwania i do powstania z dziejowych klęsk właśnie w nim – w Chrystusowym Krzyżu! I nigdy się nie zawiódł. Był mocny mocą i mądrością Krzyża!”.
Kochani, i my dzisiaj odpowiedzmy na to ważne pytanie. Odpowiedzmy w szczególnym tygodniu łask duchowych. Rozpoczęła go beatyfikacja męczenników Józefa i Wikorii Ulmów i ich siedmiorga dzieci. Nazywamy ich często Samarytanami z Markowej. Po bestialskim mordzie w ich domu znaleziono egzemplarz Nowego Testamentu z odręcznymi notatkami. Tym, co skłania do głębokiej refleksji jest podkreślona czerwonym kolorem, kolorem krwi, przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie. Obok tytułu widnieje napisane dużymi literami słowo: „TAK!”. Św. Jan Paweł II powiedział, że „nikt tak jak męczennicy nie zgłębił tajemnicy Chrystusowego krzyża. W ich życiu tajemnica Krzyża i jego moc objawia się w sposób szczególnie czytelny dla każdego człowieka”. Ulmowie powiedzieli „tak” Chrystusowi, byli wierni Jego krzyżowi w codziennym życiu aż po męczeńską śmierć. Tego pragniemy się uczyć poznając ich życie, a przede wszystkim naśladując ich w bezkompromisowej realizacji wymagań postawionych nam przez Chrystusa w Ewangelii.
Zdajemy sobie sprawę, kochani, że takim ważnym wymaganiem jest troska o trzeźwość w życiu osobistym, rodzinnym i całego narodu. Sam Pan Jezus ostrzega nas, abyśmy uważali na siebie, aby nasze serca „nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych”. Mamy czuwać i modlić się w każdym czasie, aby dobrze się przygotować na spotkanie z Bogiem (por. Łk 21, 34-36). Wielką przestrogą dla nas niech będzie nieprawość tych, którzy zamordowali rodzinę Ulmów i ukrywających się w ich domu Żydów, o czym wspomniałem w czasie tegorocznego naszego spotkania w Miejscu Piastowym. Otóż po zbrodni Niemcy dokonali jeszcze grabieży gospodarstwa, a następnie na miejscu zbrodni urządzili libację alkoholową. Wódkę na rozkaz dowódcy musiał im przynieść sołtys. Można powiedzieć, że tę okrutną zbrodnię uczczono w szatański sposób – upijając się. Ten fakt jest ostrzeżeniem, jak zło może wykorzystać alkohol, aby znieprawić sumienie człowieka, aby zabić wyrzuty sumienia po grzechu. Wszystko po to, aby człowiek się nie opamiętał, aby się nie nawrócił i do złego czynu dołożył kolejny grzech.
Kochani, w wigilię Podwyższenia Krzyża Świętego wzbudźmy w naszych sercach wolę niezłomnej wierności drodze Krzyża Chrystusowego. Na tej drodze potrzebne jest praktykowanie umartwienia, zaparcie się siebie, potrzebna jest codzienna praca nad sobą. Post od alkoholu jest wyjątkową formą wynagradzania Bogu za grzechy pijaństwa. Właśnie te grzechy są często źródłem innych ciężkich przewinień. Nie czekajmy na specjalne okazje, takie jak Adwent, Wielki Post czy sierpień, aby praktykować abstynencję. Dobrze byłoby, gdyby Polacy umiłowali taką postawę i w ten sposób dali skuteczny odpór pladze pijaństwa i innych nałogów. Dobrze byłoby, gdyby każdy chrześcijanin w swoim życiu podkreślił czerwonym kolorem Chrystusową przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie i napisał w swoim sercu dużymi literami „Tak!” dla miłosierdzia. Dzisiaj niezwykle potrzebnym czynem miłosierdzia jest duchowe wsparcie tych, którzy zmagają się z nałogiem. Czynem miłosierdzia jest piękne świadectwo życia w Chrystusowej wolności. Prośmy dzisiaj za wstawiennictwem błogosławionej Rodziny Ulmów o to, by nasz naród kroczył zgodnie z wielkim drogowskazem, który „życiu ludzkiemu nadaje kierunek i ostateczny sens”. A „jest nim Krzyż Pana naszego Jezusa Chrystusa”.
ks. bp Tadeusz Bronakowski
