Bieg roku liturgicznego, który niczym koło, mknie do przodu, niesie dla każdego z nas prawdę o naszym życiu. Dobre dzieło, które Bóg rozpoczął w nas (por. Flp 1, 6) przez powołanie do życia i przez chrzest, mamy za zadanie rozwijać z myślą, że zostanie ono dokończone przez Stwórcę do dnia Chrystusa. Przypomina nam o tym w dzisiejszą niedzielę święty Paweł we fragmencie Listu do Filipian. Temat DROGI bardzo często wybrzmiewa w czasie adwentu. Życie każdego człowieka jest drogą. Życie chrześcijańskie jest drogą za Chrystusem, za Tym, który powiedział o sobie: „Ja jestem drogą, i prawdą i życiem” (J 14, 6).
Rok liturgiczny dzielimy na okresy. Powracają one cyklicznie w okręgu. Tak często obrazowo jest rok liturgiczny przedstawiany – koło podzielone na części, gdzie każda z nich stanowi poszczególne okresy roku liturgicznego. Jest to więc czas, który z wydarzeniami życia Pana Jezusa wraca cyklicznie: od Adwentu przez Narodzenie Pańskie, Wielki Post, Wielkanoc po okres zwykły z Uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata. Wydarzenia powracają i jawią się jako kolejna szansa dana nam przez Boga, aby wzrastać podczas tej drogi życia, którą podążamy za naszym Zbawicielem. Obecny Adwent jest taką kolejną szansą, abyśmy w biegu naszego życia w oparciu o życie naszego Zbawiciela i to wszystko, co Chrystus dla nas uczynił, postępowali na drodze ku świętości. Każda szansa dana nam przez Boga, jest szansą ku świętości.
O biegu czasu w liturgii informuje nas chociażby wieniec adwentowy, który pojawił się w prezbiterium. Zwykle ma on formę okręgu, na którym umieszczone są cztery świece symbolizujące cztery niedziele Adwentu. Odmierzają więc one czas, który biegnie do przodu. W ten czas łaski, bo tak możemy określić rok liturgiczne i poszczególne jego okresy, włączamy czas naszego życia, który jest niczym biegnącą do przodu prostą, która gdzieś w przeszłości miała swój początek i gdzieś w przyszłości ma swój kres. Na tej prostej naszego życia pojawiają się wydarzenia, które dzieją się bezpowrotnie. Możemy je co najwyżej wspominać. Szanse, które pojawiają się, jawią się jako wydarzenia raz na zawsze – albo je wykorzystamy, albo zmarnujemy. Takie jest nasze życie. Taki jest czas naszego życia: wydarzenia dzieją się, pojawiają się szanse, czas naszego życia nieubłaganie biegnie do przodu, nie możemy go ani zatrzymać, ani tym bardziej cofnąć.
W tym miejscu warto postawić sobie pytanie: Co zrobić, aby ten czas naszego życia PRZEŻYĆ jak NAJLEPIEJ? Wielką szansą dla każdego z nas jest fakt, iż w ten bieg naszego życia, Bóg włączył czas zbawienia: „Bóg nas tak umiłował, że zesłał nam swojego Syna jako Zbawiciela” (por. J 3, 16). Słyszymy to w formie wezwania do Modlitwy Pańskiej podczas każdej Mszy św. sprawowanej w adwencie. Czas naszego życia może więc dzięki Chrystusowi okazać się czasem zbawienia, jeśli tylko podejmiemy drogę naśladowania naszego Zbawiciela, co zaczyna się od przygotowania i prostowania ścieżek dla przychodzącego Pana.
Wzywa nas dzisiaj do tego św. Jan Chrzciciel: „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 4-6). Słowo Boże II niedzieli adwentu bardzo precyzyjnie nam wyjaśnia co mamy czynić wobec ewangelicznego wezwania przygotowania drogi Panu i prostowania ścieżek dla Niego.
Prorok Baruch mówi wprost i konkretnie: „Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się w płaszcz sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać wspaniałość twoją wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga na wieki będzie nazwane: «Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności». Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał”. Nie chodzi więc o to, aby z uwagi na wezwanie św. Jana Chrzciciela popaść w smutek i przygnębienie. Nawrócenie nie oznacza tego. Mamy czynić wszystko, aby życie nasze i postępowanie było dobre. Szata chwały, która została nam dana przez Pana, to nasze życie, które u początku, jeszcze przed grzechem pierworodnym, było przez Boga określone jako dobre. Zostaliśmy przecież stworzeni na Jego obraz i podobieństwo. Mamy więc czynić wszystko, aby odkrywać, oczyszczać, restaurować ten ów Boży obraz w nas. Konkretnymi narzędziami ku temu jest SPRAWIEDLIWOŚĆ i POBOŻNOŚĆ. Ważny także w tym wszystkim jest właściwy kierunek: NA WSCHÓD! Oznacza to nic innego, jak zwrócić się w kierunku Boga, co dokonuje się w liturgii. Gdy gromadzimy się, by sprawować Eucharystię, wszyscy stajemy w jednym kierunku – w kierunku Boga. Do Niego się modlimy, w Jego słowa wsłuchujemy się, na Niego patrzymy, Jemu dziękujemy…
Święty Paweł modli się dzisiaj, aby „miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, który przynosimy przez Jezusa Chrystusa, na chwałę i cześć Boga”. Przygotować drogę Panu i prostować ścieżki życia dla Niego to znaczy być czystym, bez zarzutu i napełnionym sprawiedliwością. Jest to możliwe w naszym życiu przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Dlatego w drugą niedziele adwentu modlimy się o nadprzyrodzoną mądrość i prosimy Boga, aby ona kształtowała nasze czyny i doprowadziła do zjednoczenia z naszym Zbawicielem. Ponieważ świętość realizujemy na ziemi pośród różnych trosk świata, prosimy także miłosiernego Boga o to, aby troski doczesne nie przeszkadzały nam na drodze ku Chrystusowi, ku zjednoczeniu z Nim. Siły i Bożej mądrości daje nam Eucharystia. Przez udział w niej uczymy się właściwie i mądrze oceniać dobra doczesne i miłować wieczne.
Ks. Paweł Nocko
