ŚWIĘTO ŚW. WAWRZYŃCA, DIAKONA I MĘCZENNIKA
J 12,24-26
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.
A kto by chciał mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.
„Jeśli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity.”
Takie są prawa biologii. Jeśli ziarno ma zaowocować, jeśli ma przynieść plon, jeśli więc ma spełnić swoje zasadnicze zadanie: musi „obumrzeć”, musi ulec „zniszczeniu”, bo oddaje nagromadzone w sobie substancje po to, by nowa roślina mogła żyć, mogła rosnąć, a w przyszłości – wydać owoc. Można by założyć sobie taką sytuację, że nowa roślina nie otrzyma tego, co w ziarnie zostało nagromadzone – i nie rozwinie się. Ale wtedy ziarno to nie spełniłoby swego zadania, bo nie dałoby owocu. Chrystus Pan chce, byśmy także i do swego życia odnieśli te słowa i to porównanie do ziarna. To, czy my w życiu przynosimy i będziemy przynosić owoc – zależy także od tego, na ile potrafimy dawać, dawać z siebie, dzielić się tym, co mamy: naszymi środkami materialnymi, naszym czasem, naszymi talentami i zdolnościami, naszym sercem… Można tego wszystkiego zazdrośnie strzec, chować tylko dla siebie… ale wtedy owoc będzie o wiele słabszy, mniejszy albo nie będzie go wcale. W ostatecznym rozrachunku okazuje się, że dzielenie się z innymi czyni innych – i nas samych – bogatszymi, bo w ten sposób przynosimy owoc, o którym mówi nam Jezus. Pomyśl, co te słowa dla ciebie znaczą: „(…) jeśli obumrze, przynosi plon obfity”.
ks. Jan Krupka
